Archiwum
Komorebi — ekoprojekt (nie tylko) dla dzieci
Kiedy byłam dzieckiem, spędzałam dużo czasu na wsi i w lesie. Przemierzyłam leśnymi ścieżkami niezliczoną ilość kilometrów upajając się ciężkim, wilgotnym zapachem mchu i ziemi, nasłuchiwałam odgłosów zwierząt i szukałam ich tropów.
Sztuka_w_przestrzeni — odsłona 1 — Jarosław Rodycz
Nie wiem czy jesteś w stanie wyobrazić sobie bardziej rozkoszne tortury. Ech, więc ci opowiem jak to się zaczęło, siadaj, nie wierć się, słuchaj.
Sztuka_w_przestrzeni — odsłona 2 — Małgorzata Jabłońska
Wciąż nieco oszołomiony, choć już spokojniejszy niż wczoraj, włóczę się pustymi ulicami miasta. Wymarło. Został po nim ogon i przyklapnięte uszy. Jakaś zaraza, czy co?
Sztuka_w_przestrzeni — odsłona 3 — Piotr Szewczyk
A ty się zbliżasz do mnie, choć tego nie dostrzegam. Obserwujesz mnie. Zlizujesz blizny mojej krwi. Wdzierasz się w skórę, zamieszkujesz na końcu drogi, gdzie nigdy już nie dotrę.
Sztuka_w_przestrzeni — odsłona 4 — Waldemar Rudyk
Pochyliłem się nad tobą Drzewo. Nie dlatego, że jesteś jednym z milionów, lecz z powodu tego, że jesteś jedyne, Ty.
Sztuka_w_przestrzeni — odsłona 5 — Marek Kuś
Całe niebo w ogniu. Widziałeś płynące kłęby dymu? Przelatywały tak nisko nad miastem, że prawie urwałyby mi głowę.
Sztuka_w_przestrzeni — odsłona 6 — Adam Rzepecki
Pokruszone kamienie, ściany tak spękane i zniszczone, aż świadczą o naszym losie, odbijają go w swoim makijażu, surowym i słodkim, bo przegranym.
Sztuka_w_przestrzeni — odsłona 7 — Piotr Lutyński
A jeśli się nie uda? Jeśli wypełni mnie koścista dłoń, która zaciśnie się w pięść? Kochani, wciąż śnią mi się te rybie sny.
Sztuka_w_przestrzeni — odsłona 8 — Krystyna Pasterczyk
Taka biel w Twoim ciele. Kryształ albo marmur. Gdybym nie bał się chłodu, dotknąłbym.
Sztuka_w_przestrzeni — odsłona 9 — Sławomir Brzoska
Kiedyś wrócimy wypełnieni promieniami nocy, pajęczymi sieciami księżycowego światła szybującego w dal.
Kulminacje 2020 — wystawa dyplomów Wydziału Artystycznego ASP Katowice
Prace dyplomowe — podobnie jak w latach ubiegłych — akcentują sporą różnorodność postaw i nie trudno dostrzec w nich szerokiego spektrum idei.
Frank Synowicz „Prezydenci” — reinterpretacje wizerunków prezydentów Stanów Zjednoczonych
Artysta podejmuje grę z gatunkiem portretu jako kwintesencją dostojeństwa, wystudiowania i powagi. Nie ma tu oficjalnych gestów i czynności, wizerunku prezydenta podczas pełnienia obowiązków. Jest tylko twarz i część korpusu, uniform wyobrażający urząd, maska odpowiednia dla piastowanego stanowiska.